SONETO AO RIO MIÑO.-

              SONETO AO MIÑO

Vello petrucio, envolto en carballeiras,

que atravesas a chaira con cobiza,

diagonal serpentina de Galicia,

surcando o branco pano das bandeiras.

língua que lambe devecida as letras,

vas levando cara o infinito a vida,

apousando a lembranza e a ferida,

nos recunchos máis oscuros das ribeiras.

roxe o caneiro desdentado en Quinte,

bule a auga deixando remoiños,

salta unha troita, cinco, doce, vinte.

o salgueiro arrola ao paxariño.

véxote e a miña  alma sinte,

que vai a o  mar  contigo, rio Miño.

--Autor: Xurxu Xosé Rodriguez Lozano